23 Mart 2009 Pazartesi

SEN




Gülse de yüzün,
Yüreğin ağlardı.
Ne zaman baksam gözlerine,
İnce bir hüzün yağardı…

Kimseler görmezdi,
Bilmezlerdi.
Yüreğinin feryadını,
İşitmezlerdi…
Sadece aşina yüreklere,
Kement olur,
Dört bir yandan,
Bağlardı…..

Tüm zamanların fırtınası,borası,
Sen de biter,sen de başlardı….
Her kahkahanda binlerce kırgınlık çırpınır,
Hüzünler çağlardı….

Kimseler hissetmezdi,
Bilmezlerdi.
Yüreğinin gözyaşlarını,
Silmezlerdi..
Sadece aşina ellere düşer ,
Kor olur,
Ta ciğerinden,
Dağlardı…

Bilirim;
Güneş seninle doğardı.
Ya katran karası geceye,
Ya şarap rengi şafaklara vurgundun!

Ben bilmezdim…
Sen söylemezdin….
94’Kütahya Günay ALATLI

1 yorum:

asude dedi ki...

Evet bu şiirini ilk okuduğum günü hatırlıyorum.O zaman bilgisayar pek yok hayatımız da.Senin el yazınla yazılmış siyah mürekkep... yaaa gördün mü bak benim hafızam da aslında iyi. :))) 15 yıl önce...Evet insanlara iyi empati kurduğunu zanneden ben,yanıldığımı anlayınca nasıl da şaşırmıştım kendimce...Evet yüzün gülse de,yüreyin ağlıyordu ve ben tabi ki anlayamamıştım.Çünkü o günlerde ben de derin darbeler alıyordum.Kendini bile tarif edememeyen bir aciz,nasıl senin yüreğinin ağladığını anlayabilir di ki...Üzgünüm ve bu dar günlerinde aslında yanında olabilecekken kendimi derin darbelere maruz bırakıp senin ve senin gibi daha birçok dostun yanında olamadığım için.